Związki partnerskie, a lekcje religii

Ostatnio na lekcji religii pojawił się wątek obowiązku chodzenia na religię. Trochę to nawiązanie do sierpniowego komunikatu biskupów, w którym było powiedziane, że lekcje etyki nie przygotowują do sakramentów (czy jakoś tak). Wniosek pierwszy był taki, że bez chodzenia na lekcje religii nie można podchodzić do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego (I Komunii św. i bierzmowania). Ale idący dalej wniosek jest (lub powinien być) taki, że lekcje religii są obowiązkowe dla katolików. Oczywiście - gdy ktoś sobie uświadomi - ten ostatni wniosek, nie może przejść wobec tego obojętnie. Szczególnie, gdy uważa się za katolika, a omija szerokim łukiem lekcje religii, bądź pozwala dzieciom na religię nie chodzić. 

Moi uczniowie podjęli ten wątek w rozmowie na lekcji religii. Powoływali się na kwestię wolności. W ich mniemaniu Kościół nie może zmuszać do chodzenia na religię, a także (chociaż to głośno nie zostało zwerbalizowane) do chodzenia do kościoła. Owszem. Nie może. Przecież Bóg nikogo na siłę nie zbawi. I dlatego Kościół nie może na siłę kazać przyjąć Bożego zbawienie. I kroczenia drogą ku temu zbawieniu.

Wśród różnych argumentów, którymi próbowałem potwierdzić zdanie biskupów, przyszło mi do głowy pewne porównanie, które na tyle mi samemu się spodobało, że po 5 miesiącach zdecydowałem się napisać coś na blogu.

Ponieważ moimi rozmówcami byli maturzyści, którzy w programie religii mają tematykę seksualności i etyki małżeńskiej, moje porówanie dotyczyło właśnie tej tematyki. Ostatnio w prasie były jakieś statystyki, które mówiły, że obecnie 70% par mieszka ze sobą przed ślubem. Podane były także powody, dlaczego ludzie decydują się na ten grzeszny stan. Zdecydowana większość takich ludzi twierdzi, że chce się bardziej poznać. (Tak jakby nie można było się poznać tylko się spotykając)

Ale jeśli rzeczywiście pragnienie lepszego poznania się jest drogą ku małżeństwu, czyli miłości, to stąd można, a nawet wypada wyciągnąć następujący wniosek. Dla większości młodych ludzi, nie da się pokochać i doświadczyć miłości, bez lepszego poznania się.

Musimy pamiętać, że "Bóg jest miłością", a wiara jest relacją miłości. Zatem (idąc powyższym rozumowaniem) nie da się Boga i wiary doświadczyć, bez lepszego poznania. A gdzie to jest bardziej możliwe, jeśli nie na lekcjach religii? Gdzie poznać dobre i złe strony? Gdzie znaleźć odpowiedzi na nurtujące pytania, niż właśnie na katechezie? Przecież nie na lekcjach niechrześcijańskiej etyki, czy w jakichś mainstreamowych mediach, które tylko prześcigają się, by oczernić Kościół. Św. Paweł mówi, że wiara rodzi się z tego, co się słyszy. Jak zatem bardziej uwierzyć, jeśli nie chodzi się na lekcje religii, a sporo więcej się słyszy ataków na Kościół, niż głosu Kościoła, czy Boga?

Ci katolicy, którzy twierdzą, że by móc zaufać miłości, trzeba się lepiej poznać, a nie chcąc poznać Boga przez chodzenie na religię, sami sobie zaprzeczają. W mieszkaniu przed ślubem zatem nie o poznanie miłości chodzi, a na pewno nie o prawdziwą Miłość, którą tylko Bóg może dać. 

Jestem przekonany, że większość ludzi żyjących bez ślubu, to ci, którzy nie poznali i nie doświadczyli Bożej miłości. Często po prostu nie dali Bogu szansy, m.in. nie chodząc, bądź nie angażując się w lekcje religii. 

Zatem stąd wniosek. Jesteś wierzący? Chcesz zbliżyć się do Boga i Jego miłości?  Nie może Cię zabraknąć na lekcjach religii. Nawet jeśli wydają się Ci nudne, czy przedstawiają rzeczywistość, o której nie chcesz słuchać. I nie dziw się, że biskupi widzą tą zależność i w swoim komunikacie na to zwracają uwagę.

Zmiany...

Dawno tu nie pisałem. I raczej się do tego nie palę. Chociaż kto to wie... Inna rzecz, że w międzyczasie napisałem pewnego posta. Ale nie został opublikowany. Dotyczyło to kwestii zmiany parafii. Pisałem pod koniec czerwca, gdy dostałem dekret translokaty. Pracuję obecnie gdzie indziej. Z zupełnie innymi ludźmi, z zupełnie innymi grupami, z zupełnie inną średnią wieku, z zupełnie innym doświadczeniem charyzmatów (tzn. bliskim zera). C'est la vie. Nie jest całkiem łatwo się przestawić. Brakuje mi żywej wspólnoty i wspólnotowej modlitwy. 

Coś, co mnie trzyma na siłach, to świadomość, że Bóg jest. Kocha mnie. I troszczy się o mnie. Ostatnie pięć lat (w poprzedniej parafii) utwierdziło mnie w przekonaniu, że w Bogu nie ma przypadku. I chociaż po ludzku czasami pewnych rzeczy nie rozumiemy, to jednak Pan Bóg pomaga odnaleźć sens. A przynajmniej wiem, że On ten sens widzi. To mnie trzyma na siłach. Myślę, że Bóg wyprowadził mnie na pustynię. Cóż... nie mnie pierwszego. Ale potrzeba znaleźć źródło, potrzeba więcej mocy z wysoka. Więcej modlitwy, więcej poszukiwania Boga. I mam nadzieję, znajdowania Go w nowej rzeczywistości. Często (choć nie zawsze) pustynia była okresem przejściowym. Wierzę, że tak będzie i tutaj. To oczywiście nie znaczy, że biorę po prostu na przeczekanie, licząc na kolejną zmianę za jakiś czas. Robię to, co potrafię i jak potrafię. A co będzie dalej... Nie wiem... Bóg to wie. Ale (jak w tytule całego mojego bloga) Bóg wie, co robi.

Cristiada - zaproszenie

Jak już coś mi przyszło do głowy, by napisać, to od razu dwie rzeczy z rzędu. 

Dziś chciałbym podzielić się krótką refleksją po obejrzeniu filmu "Cristiada". Powiem może krótko: tak intensywnie płakałem w życiu niewiele razy - ostatnio w okolicach śmierci mojej mamy. Co powodowało mój płacz? Wielkie moje wzruszenie, ale także widok pięknej wiary ludzi.
Mój płacz powodowały także pewne momenty, w których dobitnie doszło do mnie, jak okrutny może być świat, gdy Boga (i Kościół) chce się wyrzucić ze świata społecznego. Te sceny, które są oparte na prawdziwej historii, są przerażające. I to raczej nie chodzi o sam widok scen, które mogą kogoś przerazić, ale świadomość, jak strasznie może być, gdy świat nie będzie - także w świecie społecznym i politycznym - szanował Boga.

Powiem tak - ten film koniecznie trzeba zobaczyć. Szkoda tylko, że w Warszawie jest wyświetlany tylko w 3 kinach. Ale pewno to dlatego, że jak napisano w miesięczniku "Egzorcysta", świat boi się tego filmu. Boi się, bo gdyby za dużo ludzi ten film zobaczyło, to wielu by wyszło przemienionych i zachęcenia do walki o Boga i wiarę. A świat się tego boi.

Serdecznie polecam. I zachęcam, by powalczyć, by ten film można było zobaczyć gdzieś indziej, a przynajmniej w przyszłości na DVD.

Uwaga, zagrożenie z Hello Kitty

Dawno już nie pisałem, ale chcę się z Wami podzielić pewnym świadectwem, które brzmi przerażająco. Na szczęście jest happy end. To, co tu opowiem usłyszałem od znajomej siostry zakonnej, a rzecz miała miejsce w jej rodzinie.

Zanim powiem, co usłyszałem od Siostry Ewy, zapowiem, że sprawa dotyczy popularnego obrazku/gadżetu/zabawki (itp) Hello Kitty. Jakiś czas temu coś słyszałem, że ma to jakiś związek z demonem. Ale chyba w moim myśleniu było takie coś: "bez przesady". Po tym, co usłyszałem od s. Ewy i zaraz napiszę, nie będę już mówił "bez przesady". Oto ta historia:

S. Ewa usłyszała od znajomej o zagrożeniu duchowym związanym z Hello Kitty. Ponieważ skojarzyła, że jej pięcioletnia siostrzenica Gabrysia miała wiele rzeczy z tym związanych, znalazła w internecie jakieś informacje o tym, wydrukowała i wysłała normalną pocztą do domu swojej siostry (mamy Gabrysi). W międzyczasie bardzo się modliła, tym bardziej, że miała sen, iż Gabrysię ktoś chce siłą wyciągnąć z rąk mamy i samej s. Ewy.

Trzeba tu wyjaśnić, że Gabrysia bardzo nie lubiła chodzić do kościoła, unikała pogłaskania główki przez księdza, a nawet przywitania się ze swoją ciocią - tą siostrą Ewą. W nocy nieraz nie mogła spać i ileś razy wstawała.

W trakcie, gdy list od siostry Ewy był w drodze, Gabrysia gorzej przeżywała noce. Miała koszmary. Przez dwie kolejne noce przychodziła do rodziców i mówiła, że muszą się wyprowadzić z domu, bo jakieś duże oczy na nią patrzą.

Po dotarciu przesyłki na miejsce, mama Gabrysi przeczytała zawartość i pokazała córce. Ta, gdy zobaczyła wydrukowany obrazek (prawdopodobnie samo hello kitty, bądź jakaś jej wersja), powiedziała, że to właśnie oczy z tego obrazka ją w nocy straszyły. Wspólnie z mamą podjęły decyzję o zniszczeniu - spaleniu wszystkich rzeczy związanych z hello kitty.

Od tego momentu Gabrysia śpi spokojnie, nie boi się pójść do kościoła, a do cioci (s. Ewy), gdy ta była w domu, sama pierwsza podeszła i zachęcała, by razem poszły na spacer.

Wnioski? Chyba same się nasuwają. Raczej nie będę więcej mówił "bez przesady" w takich sprawach. Bo - oczywiście nie każde dziecko będzie miało problemy duchowe po zabawie takimi gadżetami - ale zagrożenie jest realne.

Na szczęście nie jesteśmy też sami. Jest Jezus Chrystus, który pokonał szatana. Modlitwa różnych osób oraz decyzja zerwania z grzechem, jest ogromną pomocą, by nie dać się złapać w szpony złego.

Wprawdzie daleki jestem od straszenia ludzi szatanem, ale stwierdziłem, że warto się podzielić tym mini-świadectwem, które pokazuje, że szatan istnieje i jest niebezpieczny, ale nie jest nie do pokonania. Jeśli używa się właściwej broni.

Olśniło mnie

Dziś mnie olśniło. Wprawdzie główną myśl tego, co tutaj napiszę już chyba kilka razy słyszałem, ale dopiero teraz trafiło do mnie, dlaczego przykład z dzisiejszej Ewangelii jest używany w kontekście Ewangelizacji.

Oczywiście na początku trzeba wyjaśnić, że odnoszę się do Przypowieści O Siewcy. Zawsze myślałem o tej przypowieści w kontekście odbioru Słowa Bożego. Zawsze ludziom mówiłem, że trzeba być żyzną glebą itp. Oczywiście to jak najbardziej prawda. Tyle tylko, że chyba za mało skupiałem się na kwestii samego obfitego plonu (trzydziestokrotnego, sześćdziesięciokrotnego, czy stukrotnego). Tak sobie myślałem - będziesz bardziej żyzną glebą, będziesz coraz świętszy. I to cały czas jest prawda. Prawdą też jest, że podchodzenie do wiary na sposób emocjonalny, brak właściwego środowiska do wzrostu oraz troski doczesne (np. praca, utrzymanie rodziny, inne zajęcia, zachowawcze podejście do zaangażowania w wiarę, a także np. skupienie na cielesności) utrudniają wydawanie plonu. 

To wszystko prawda i ileś z tych rzeczy wielokrotnie ludziom mówiłem. Ale dziś trafiła do mnie istota tego wszystkiego - mianowicie PLON. Jaki plon wydają ziarna zboża rzucone w glebę? Kolejne ziarna zboża. Jaki plon w takim razie powinno wydać ziarno Słowa rzucone w glebę naszego serca? Kolejne Słowa, rozrzucane wokół nas. Oczywiście wokół nas znowu będą ludzie o różnych sercach, o różnym przeżywaniu wiary, wychowani w różnych środowiskach, troszczących o sprawy przyziemne. Ale naszym zadaniem jest siać. A to, na ile ludzi się nawróci zależy przede wszystkim od Boga, ale także od tego, jakimi my jesteśmy glebami. 

Przypowieść o siewcy zatem nie skupia się tylko na naszej wierze, a na przekazywaniu Słowa Bożego innym. Dopiero wtedy można powiedzieć, że nasze serca są żyzną glebą, gdy dzięki naszej wierze i naszemu głoszeniu Ewangelii, inni nawrócą się do Boga. 

Powinno teraz pojawić się pytanie: Jak żyzną jesteś glebą? Ile osób dzięki Tobie się nawróciło? 30? 60? 100? A może jeszcze nikt? Może za bardzo troski codzienne zagłuszają w Tobie konieczność głoszenia Ewangelii? A może nie bierzesz na serio ostatnich słów Jezusa, które przed wniebowstąpieniem powiedział do wszystkich uczniów: "Idźcie i nawracajcie wszystkie narody" (dosłownie "idźcie i czyńcie uczniów spośród wszystkich narodów")? Może nie wierzysz, że Jezus będzie Cię wspierał, rozwiązywał Twoje problemy i o wiele rzeczy się zatroszczy? Przecież powiedział: "jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata". Ewangelizacja, to zadanie każdego ucznia Chrystusa. Nie tylko mnie, jako księdza, ale także i Ciebie. Nie wypełniając tego zadania nawet trudno powiedzieć, że sami jesteśmy uczniami. Bo cóż to za uczeń, który nie wypełnia wezwania swojego nauczyciela... Zatem głośmy i wydawajmy plon... trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stukrotny. Głośmy Ewangelię, a Bóg te plony będzie pomagał nam wydawać.

W sumie tu mógłbym zakończyć. Ale kilka uwag do tego - w kontekście różnych podłoży z przypowieści:

Po pierwsze - wydanie plonu stukrotnego, nie musi oznaczać nawrócenia stu osób. Być może masz pomóc się nawrócić 3-4 osobom. A jak te kilka osób ogłosi Ewangelię następnym, a ci jeszcze następnym. To grono ludzi, w których ziarno słowa, które wyszło z Twoich ust, przyczyni się do nawrócenia blisko stu osób. W taki sposób ważne jest nie tylko, by kogoś ewangelizować, ale także uczyć innych ewangelizować oraz uczyć tych, co będą innych uczyć... :)

Po drugie - trzeba mieć świadomość, że nie wszystkie Twoje słowa, doprowadzą do nawrócenia człowieka. To nie tylko od Ciebie zależy. Przecież oni mają różne serca i różne podłoża gotowe przyjąć Ewangelię. Zazwyczaj, by się nawróciły te 3-4 osoby, potrzeba głosić Ewangelię sporo większej grupie ludzi.

Po trzecie - aby gleba była żyzna potrzeba wody. Aby nasze serca były żyzne potrzeba wody żywej - Ducha Świętego. Nie da się Ewangelizować tylko swoją mocą. Potrzeba mocnej współpracy z Duchem Świętym. A to jest możliwe tylko dzięki modlitwie, lekturze Słowa Bożego, sakramentom i czynom miłości.

Po czwarte - potrzebne jest właściwe środowisko, by szatan nas nie wyciągnął - potrzebna jest solidna Wspólnota ludzi, którzy nie tyle fajnie ze sobą żyją, co razem wspólnie ewangelizują - to jest bardzo ważne. Wspólnota, to nie koło wzajemnej adoracji, tylko grupa osób, która ma jasny cel (stawania się uczniami Chrystusa, czyli także czynienia uczniami innych) i go wspólnie realizuje.

Po piąte - ważne jest, by wiara nie sprowadzała się tylko do emocji i momentów, w których będzie mi się chciało. Wiara nasza musi być trwała i dojrzała. A skąd ją czerpać? Z tego, co tu powyżej napisałem. Ale należy pamiętać, że "wiara rodzi się z tego, co się słyszy". Więc potrzeba samemu zagłębiać się w Słowo Boże, poznawać Je, wręcz studiować. Ważna jest stała formacja duchowa człowieka, życie sakramentalne, stawanie w prawdzie przed Panem i ludźmi. 

Na zakończenie jeszcze sformułowanie, które kiedyś usłyszałem, które brzmi paradoksalnie, wręcz śmiesznie, jest jednak bardzo trafne: "Wiara wtedy się mnoży, gdy się dzieli". Tzn. wtedy wzrasta nasza wiara, gdy się nią dzielimy z innymi ludźmi. Wtedy dopiero stajemy się żyzną glebą, która wydaje ogromne owoce.